onderweg...

Onderweg zijn is waarmee ik nu precies 31 dagen bezig ben..

Er is even tijd voor nodig, maar ik begin het erg gewoon te worden en betrap me er zelf af en toe op om een seconde te panikeren wanneer ik aan mijn terugreis denk. De seconde daarop besef ik dan wel weer hoe leuk het hier is en hoe hard ik daarvan moet genieten.

Maar bon, aan die boodschap hebben jullie misschien niet veel. Willen jullie verhalen lezen? Ik weet nooit goed waar te beginnen.

waar ik geëindigd was dan maar..

Mijn laatste dagen in Congo, Lubumbashi zijn voorbij gevlogen!

Maandag hebben we de videoclip voor onze zelgemaakte nieuwe Congolese zomerhit opgenomen, tot groot genoegen van de kindjes uit de buurt. De montage wordt op dit moment zowel in Lubumbashi als in Antwerpen gerealiseerd. Het resultaat zal u weldra getoond worden. Zet de sympathieke glimlach al maar op, de clip komt eraan, samen met de hit!

Er was ook een dag (ik weet niet meer welke) waarop we de buitenwijken van de grootstad bezochten om er sociale enquêtes te doen ivm drinkbaar water en vuilnis. Zoals jullie misschien weten (of niet weten)  bestaat er in  Congo geen systeem om vuilnis te verzamelen en op te halen. Ofwel wordt alles op straat gegooid en verbrand, ofwel - voor de iets rijkeren - zijn er silo's (=putten in de grond) die volgegooid worden in de achtertuin. Een ngo waarmee we samenwerken wil de noden van de mensen daaromtrent kennen om efficiënt een oplossing te kunnen bieden. Wij hielpen deze ngo dus een dagje mee om hun werking te leren kennen.

Dinsdag hebben we de hele dag tijd genomen om ons project af te sluiten, inclusief receptie van het consulaat, veel muziek, gedans, tranen, knuffels en woorden van afscheid.

Intussen arrangeerde ik ook mijn vervoer richting Kabwe, Zambia en kreeg ik kriebels in mijn buik van het denken aan de volgende ochtend.

Om 7h30 was mijn personal taxi Papa Dieu Donné aan het hotel om mijn goede vriend Coco en mezelf op te halen, richting Kasumbalesa. De vroege vogels onder de Maono'ers hebben mij met kleine oogjes uitgewuifd. En op dat moment was ik heel blij dat ik niet mijn valies moest beginnen maken om terug te keren naar België, maar in plaats daarvan met mijn gepakte rugzak vertrok richting mijn nieuwe missie.

Na een kwartiertje rijden kregen we onze eerste platte band. Maar wegens training van het opleggen van nieuwe banden, heeft ons dat maar 10 minuutjes gekost + een gezellige kennismaking met enkele burgers.

De rest van de rit tot aan de grens verliep zeer vlot. Aan de grens zelf was het even spannend. Ik moest in de gesloten auto blijven zitten en mijn paspoort meegeven aan de heren die de formaliteiten voor mij zouden regelen... Maar na twee minuten moest ik natuurlijk mijn hoofd gaan laten zien aan de douane, die controleerden of Lien Arits ook wel dat meisje was wat afgebeeld staat op mijn paspoort. Gelukt! Yes!

Welcome in Zambia!

Aan de overkant van de grens nog eens diezelfde formaliteiten, inclusief een facebookverzoek van een van de douaniers.

Dan werden we gevolgd door twee mannen die doodgraag mijn taxi naar Kitwe wouden zijn. Easy going! Rijden aan de linkerkant van de weg was wel even heel vreemd en onrustwekkend, maar na een halfuurtje viel ik in slaap en merkte ik niet meer veel van de voorbijscheurende vrachtwagens aan de rechterkant van de weg.

In Kitwe kwam ik rond de middag aan op een plek waar honderden bussen en taxibusjes samentroepten. Geen idee hebbend van hoe ik mijn liefste daar ooit tussen zou vinden, keek ik door het raampje van de auto en..

zag ik een Muzungu (blanke) staan, geduldig wachtend op de taxi die mij vervoerde.

Reunited. Wat een geweldig moment!!

Daarna snel een plasje, een telefoontje naar de superblije mama die geen tijd had gehad om zich zorgen te maken over mijn reisje, en dan begonnen we samen aan de laatste etappe: Kitwe - Kabwe.

Een bus die toch niet alle comfort  bezat, maar wel gelukkig Mathias' schouder waarop ik kon slapen.

Aangekomen in Kabwe werd ik verwelkomd met een mooie tekening en ballon op mijn deur en... een Grieks slaatje, gemaakt door de Educ4All'ers! Leuk en Lekker!

En dan begonnen de dagen hier aan het Nkrumah College of Education.

Aangezien het hier allemaal niet zo marcheert als in België, moeten we tevreden zijn met een handje vol studenten per workshop die we geven... of soms zelfs terug naar onze koten keren omdat er helemaal geen studenten komen opdagen. Zij hebben namelijk een hele drukke (verplichte) uurrooster en onze workshops zijn facultatief. Vaak geraken ze er dus niet meer.

Maar los daarvan heb ik hier al veel geleerd. Over de verschillen tussen twee Afrikaanse (buur)landen.. Veel indrukken, veel energie om dingen te verwerken.

Koken doen we hier op primitieve vuurtjes met heel veel geduld, maar ik heb de groep al kunnen plezieren met een heerlijke pasta! Vanavond is het feest en gaan we pizza eten op restaurant. Iets om naar uit te kijken!

volgende week vliegen we erin met een week vol workshops en in het weekend proberen we een uitstap te doen, want de Zambiaanse natuur is heel mooi..

Ik ben uitverteld. Misschien oppervlakkige verhalen, maar het is moeilijk om voor een computer in de zon hard na te denken over mijn meest spannende verhalen.

Vraag ernaar!!

Kiss